Wat is nou eigenlijk bushcamp?

Velen weten dan wel dat het een jaarlijks WoS event is ergens in Afrika als covid tenminste buiten de tent kan worden gehouden. Maar hoe zit het nou precies?

Bushcamp is een poosje nadat Wings of Support was opgericht ontstaan uit een praktische vrije tijd bezigheid. Marius den Dulk met gezelschap was op één van z’n MD-11 stops in Nairobi voor de verandering eens gaan kamperen in Kenia, kreeg een blik op een Landcruiser met de nodige zitplaatsen, en dacht; ‘daar kunnen ook kinderen in mee’. Het bleef niet bij een gedachte, hij ging er mee aan de gang. Er werden spullen geregeld, en niet lang daarna was er het eerste primitieve bushcamp waar 15 kinderen van een weeshuis de gelegenheid werd gegeven de stad met z’n dagelijkse misère even te ontvluchten; te kamperen, en positief onderhouden te worden aan de rand van lake Nakuru onder begeleiding van een aantal volwassenen.

Het was dus in den beginne enigszins primitief, de locatie niet compleet vrij van de nodige ’natuur’ (die niet persé alleen maar goeds in de zin had). Maar het aantal kinderen wat mee wilde nam toe; het was duidelijk iets goeds, en zo groeide bushcamp door de jaren heen. In 2008 werd er een betere locatie gevonden bij lake Naivasha aan het meer op een openbare camping. En inmiddels hebben we het over, pak ‘m beet, 60 vrijwilligers met daarnaast een tiental betaalde lokale helpers, die zo’n 140 kinderen een onvergetelijke vierdaagse kampeerervaring geven met spelletjes, zwemmen, safari, tekenen etc. op een veilige locatie.

Hoe gaat het nu precies in z’n werk?

Zo’n vijf, zes weeshuizen en scholen selecteren de 140 kinderen die mee mogen. Het zijn de armste van de armste kinderen die meestal nog nooit van hun leven de stad uit zijn geweest en veelal zeer slechte ervaringen in hun leven hebben. Die selectie mag niet gaan op basis van schoolprestaties; die zijn niet relevant. Van de geselecteerde kinderen worden de leeftijd en grootte doorgegeven naar Nederland. Voor hen wordt daar passende kleding, schoeisel en andere goodies bijeen gezocht.

Rond juni/juli wordt er in Nederland een barbecue georganiseerd voor de WoS vrijwilligers die zich opgegeven hebben om naar Kenia te gaan als hulp en begeleider. Daar wordt ook de handleiding aan uitgegeven ‘hoe overleef ik bushcamp’, met 18 pagina’s do’s en dont’s, van over hoe te reizen, via lokale gebruiken en eigenschappen van de diverse Afrikaanse dieren, tot (last but natuurlijk not least) hoe om te gaan met de kinderen.

Eind september is het dan zover. Met hulp van de eerste vrijwilligers wordt op een vrijdag bushcamp in één dag opgebouwd met materialen en tenten die deels van fam. Den Dulk en deels uit een container ter plekke komen. Aan werkelijk alle benodigdheden is gedacht, maar óók hoe er mee om te gaan!

Zaterdag staat iedereen klaar voor de ontvangst; en dat zijn er heel wat.

KLM vrijwilligers uit Nederland en Nairobi (de laatste jaren eveneens lokale Kenianen), een KLM arts, politie en askari’s (beveiliging), koks; totaal zo’n 10 betaalde lokale krachten. Met het bedrijf wat normaal crewvervoer doet, arriveert dan de eerste groep van 35 kinderen, tezamen met 1 of 2 begeleiders van hun school of weeshuis. De begeleiders kennen de geschiedenis van alle kinderen individueel, maar daar gaat het nu juist deze vier komende dagen niet om, alleen als er iets onverwacht opspeelt staan zij, samen met een arts, klaar. In het kamp is het doel alleen om onbezorgd spelen en samen te zijn, niet om onderliggende problemen aan te raken.

Daarbij staat het hele kamp in de eerste plaats in het teken van de zorg voor de kinderen, zowel mentaal als fysiek en ook de hygiëne heeft prioriteit. Per drie kinderen zijn er 2 vrijwilligers die de tijd gaan doorbrengen met ze. Van spelletjes, zwemmen tot tekenen en elkaar met dierengezichtjes opmaken. Maar het ‘pièce de résistance’ is de safari, waar veel kinderen pas dan voor het eerst zien en meemaken wat hun eigen land voor bijzonders te bieden heeft.

Het is een intense beleefde periode, die vier dagen waar begeleiders en kinderen bijna fulltime met elkaar optrekken en ook een band krijgen. Het is niet verbazingwekkend dat het afscheid de kinderen, maar ook de vrijwilligers, soms wel eens zwaar valt. Maar dat enigszins onontkoombare tijdelijke gemis blijkt, volgens de altijd achteraf geraadpleegde orthopedagoog, veelal toch niet in verhouding te staan tot het permanente gevoel van waarde wat de kinderen opdoen in relatie met de volwassenen die zo anders is dan ze in het dagelijks leven gewend zijn. Veel kinderen krijgen ook nog eens de gelegenheid een paar jaar later nogmaals deel te nemen aan een volgend bushcamp. Het blijkt vaak een gunstig effect op hun leven te hebben volgens de orthopedagoog.

Met het afscheid van de ene groep komt al snel het welkom van de volgende groep kinderen, en ook wisseling van een deel van de vrijwilligers. Waar de oude groep kinderen gaat, komt de nieuwe aan. En dat herhaalt zich drie keer, alvorens het kamp weer opgeruimd, afgebroken en opgeborgen wordt om volgend jaar weer tevoorschijn te komen. Komend jaar is het de 20ste keer, (in het 25 jarig WoS jubileum jaar), van deze ontroerende, mooie ontmoeting die voor een prachtige waardevolle verbinding zorgt. Niet alleen voor de kinderen, ook voor alle volwassenen.

Niets blijft er achter op de plaats van het bushcamp. Slechts de stille warme herinneringen bloeien er nog ergens in stilte.